فهم آینده و ساخت آیندههای دلخواه، از آرمانها و اهداف اندیشمندان است. مدیریت بحرانها و تحولات آتی برای عبور با آسیب کمتر و یا رفع مشکلات و اختلافات، نیازمند آینده نگری صحیح و منطقی است. از سوی دیگر مطابق با توصیف قرآن و روایات، شرایط آخرالزمان سخت و عذاب گونه است. نیاز انسان برای نجات از صحنههای آخرالزمان نیز، دلیل دیگری برای شناسایی آینده و به ویژه آخرالزمان است. نگاه به آینده در قالب توجه به وضعیت آخرتی اعمال و عمل متناسب با جایگاههای خوب در آخرت، از اصول دستگاه فکری قرآن است. از جمله بر اساس آیه 18 سوره حشر، انسان به صورت فردی موظف به شناسایی وضعیت آینده خود بر اساس قرآن است و امر به این موضوع دال بر آن است که امکان بررسی آینده در قرآن و از طریق تعالیم الهی وجود دارد. همچنین در قرآن رسولان (ع) به عنوان آیندهشناسان اجتماعی اقوام مطرح هستند. البته نوع آیندهشناسی و روشهای ایشان با دانش آیندهپژوهی موجود متفاوت است. علاوه بر رسولان، مومنان به ایشان نیز نوعی آیندهشناسی داشتند و به تبع این آیندهشناسی، رفتار مناسب در قبال دعوت رسولان انجام میدادند. اگر این موضوع یک سنت الهی باشد، در امت اسلام نیز باید جریان داشته باشد. به این لحاظ در قرآن باید تبیین آینده آمده باشد و مومنان بتوانند از طریق آن، آینده پیش روی خود را بشناسند. تعمق در قرآن نیز روشن میسازد که آیات زیادی دلالت بر این مفهوم دارند که در قرآن آینده بشریت تبیین شده است؛ از جمله آیات «تبیانا لکل شیء» بودن قرآن، آیات مربوط به وعدههای الهی و آیات مربوط به مُلک الهی در زمین. از سوی دیگر اصلیترین دلیل بر امکان هر شیئ، وقوع آن است. بررسی آیات 10 و 11 سوره صفّ نشان میدهد، این آیات حاکی از عذاب پیش روی بشر و به ویژه مومنان امت پیامبر ص هستند.
علاقمندان برای دریافت کامل محتوای پژوهش میتوانند با دبیرخانه اندیشکده تماس حاصل فرمایند.